Kinderkliniek opent binnenkort de deuren in Oost-Oekraïne

Haar kantoor is netjes ingericht en ruikt naar medicijnen. Er staan verschillende bloempotten voor het raam en aan de muur hangt een pictogram van een medisch symbool. Eerst lacht ze en maakt ze grapjes, maar als we over de afgelopen maanden praten, begint haar stem te trillen. “Op 24 februari was ik op weg naar mijn werk, toen mijn telefoon ging. Mijn collega belde vanuit het ziekenhuis. Ze zei dat het conflict was begonnen,” zegt Svitlana. “Ik begreep wat ze zei, maar ik weigerde het te geloven. Ik versnelde mijn pas en zag verschillende colonnes tanks in de straat, dode soldaten die op de weg lagen, en gezinnen die in auto’s werden doodgeschoten. Het was zo eng! Ik rende meteen naar de eerste hulp in ons ziekenhuis, waar mijn collega’s alle medicijnen en apparatuur verzamelden, zodat we de mensen konden helpen en hun leven konden redden. We besloten alle artsen op te roepen om zich klaar te maken”, aldus Svitlana.

“Ik ben hier nodig.”

Svitlana en haar collega’s hebben nooit overwogen Trostianets te verlaten. We konden de mensen niet zonder medische zorg achterlaten. We waren vanaf het eerste moment aan het helpen, niemand had de tijd om te vertrekken. Ik wilde niet eens proberen te vertrekken, omdat ik wist dat ik hier moest zijn, ik ben hier nodig,” zegt Svitlana terwijl ze uit het raam kijkt.

‍

Samen delen

Svitlana pauzeert voordat ze haar verhaal voortzet. Er waren zoveel tanks dat ze stopte met tellen. Er werd geen voedsel meer geleverd aan de stad; de mensen deelden wat ze al hadden. Gezinnen bleven thuis uit angst voor het geweld, maar Svitlana en haar collega’s bleven op pad gaan om mensen te helpen. Hun vastberadenheid was sterker dan hun angst.

Medicijn urgentie

‍
“We troffen mensen die insuline nodig hadden om te overleven. We wisten niet hoe we aan insuline moesten komen. Een apotheek bij het station was tijdens de gevechten enorm beschadigd en niet meer in gebruik. Opeens ontstond een wild idee in mijn hoofd.” Na toestemming van de eigenaar van de apotheek slopen Svitlana en haar collega’s de verwoeste winkel binnen. Ze namen alle medicijnen en luiers mee die ze konden vinden. Dat hielp even. Zoveel was er niet. Uiteindelijk stierven er mensen omdat er geen medicijnen meer waren.

Bidden voor veiligheid

“In onze kliniek konden pasgeboren baby’s met hun moeders ook medische hulp krijgen. Over hen maakte ik me de meeste zorgen. Er waren twee jonge moeders die niet in Trostianets woonden, maar hier wel bevallen waren. Deze vrouwen liepen zes kilometer met hun pasgeboren baby’s naar onze artsen omdat er geen bussen reden. Het was gevaarlijk om door de stad te lopen. Elk moment kon je getroffen worden door kogels, omdat er nog gevochten werd. Ik heb voortdurend voor deze vrouwen gebeden dat ze weer veilig thuis zouden komen.”

Schade aan het ziekenhuis

Toen de gevechten in Trostianets waren gestopt, begonnen Svitlana en haar collega’s de schade in het ziekenhuiscomplex op te nemen. Bijna alle gebouwen hadden schade. De ramen van de röntgenkliniek waren allemaal gebroken en het dak was ingestort. Smeltende sneeuw zorgde voor waterschade. De reparaties om de schade te herstellen zijn begonnen, en Svitlana vraagt ons of we de voortgang willen zien. We lopen naar een geel gebouw van twee verdiepingen, die we al zagen vanuit het raam van Svitlana’s kantoor. Op dat moment begreep ik waarom ze tijdens ons gesprek uit het raam keek. Met grote trots opent ze de deur voor ons om naar binnen te gaan.

‍

Reparatie

‍
“Toen de polikliniek voor kinderen werd verwoest, betekende dat er 5.000 kinderen in dit gebied geen plek hadden om medische zorg te krijgen als dat nodig was. Het gebouw lag in puin. We besloten dat het gebouw gerepareerd moest worden en we hadden ook veel opnieuw uit te rusten en hier een polikliniek voor kinderen op te zetten. Toen Medair ons wilde helpen, kwam een van mijn dromen uit. Eindelijk kunnen onze kinderartsen in comfortabele omstandigheden kinderen ontvangen,” zei Svitlana.

Binnenkort weer open

Het Shelter-team van Medair repareerde het dak, verving de ramen en herstelde de verwarming van het gebouw. Er is kantoor- en medische apparatuur aangeschaft, en binnenkort zal de kliniek opengaan en patiënten ontvangen. Svitlana droomt nu het meest van vrede. Ze wil leven zonder bommen die kunnen vernietigen wat zij en andere leden van de gemeenschap jarenlang met liefde hebben opgebouwd.

‍

‍

‍_{Deze inhoud is gemaakt door Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De opvattingen in dit document zijn uitsluitend die van Medair en mogen op geen enkele wijze worden opgevat als de officiële mening van enige andere organisatie.}