Mijn loopbaan: Van het bedrijfsleven naar leiderschap in noodhulp in conflictgebieden

‍

"Meer dan 10 jaar geleden, na 15 jaar in het bedrijfsleven te hebben gewerkt, besloot ik dat ik mijn droom om in de humanitaire sector te werken wilde nastreven. Na een jaar vrijwilligerswerk in Afrika, stuurde ik mijn sollicitatie naar Artsen zonder Grenzen (AZG). Al snel werd ik aangenomen om aan het werk te gaan in Centraal-Azië. Het werk was opwindend, maar het teamleven was extreem moeilijk en uitdagend voor mijn geloof. Tijdens een andere uitzending met AZG in Irak leerde ik Medair kennen, dat op dezelfde locatie werkte. Ik was geïntrigeerd en zocht op internet naar meer informatie. Ik herkende me meteen in de waarden van Medair, vooral wat betreft het christelijk geloof. Ik besloot te solliciteren en werd aangenomen voor het ROC (een training- en selectieweek). Aan het eind van deze week had ik een sollicitatiegesprek voor het landenprogramma in Madagaskar en een paar weken later vertrok ik voor mijn uitzending als Programme Support Manager, dezelfde ondersteunende rol die ik bij Artsen zonder Grenzen had gehad. Na deze eerste uitzending vond ik het tijd om mijn vaardigheden op het gebied van programma's uit te breiden, dus ging ik opnieuw aan de slag voor Medair; dit keer als programmamanager noodhulpartikelen voor een programma in het zuiden van DR Congo. Ondertussen was er ebola in het noordoosten van het land uitgebroken en Medair had een geweldige hulpprogramma opgezet. Kort voordat mijn uitzending ten einde liep, werd ik gevraagd of ik de rol van projectcoördinator voor de ebola-actie op me wilde nemen. Daar stemde ik in toe en ik bleef nog een jaar in Congo tot het einde van de epidemie. Aan het einde van de uitzending nam ik een sabbatical, waarin ik een boek schreef. De ideeën hiervoor had ik al uitgedacht tijdens mijn periode in DR Congo. Ik deed ook opnieuw vrijwilligerswerk. Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, zat ik in Afrika. Ik zat met stomheid geslagen naar de tv te staren, en ik besloot dat het tijd was om terug te keren naar Medair en een bijdrage te leveren aan de hulp aan de mensen in Oekraïne. Ik solliciteerde en werd aangenomen als plaatsvervangend landendirecteur voor Oekraïne. Het werk was intens en uitputtend, maar het team was fantastisch en we bemoedigden elkaar enorm. Toen de landendirecteur bijna weg zou gaan, realiseerde ik me dat ik met mijn ervaring deze rol kon overnemen en het team kon blijven leiden. Ik stelde mezelf beschikbaar en werd geselecteerd als Country Director, een rol die ik een jaar lang heb vervuld en nu nog steeds vervul.

Wat ik bijzonder vind aan deze baan is het teamleven. We wonen als internationaal team bij elkaar in hetzelfde huis, we werken allemaal samen - lokale en internationale medewerkers - en we kunnen heel veel bereiken voor de mensen die getroffen zijn door de oorlog. We komen op ongelooflijke plaatsen, ontmoeten buitengewone mensen. Het is een verrijkend en enerverend leven. Er is echter zoveel werk te doen, dat is soms frustrerend; honderden e-mails en berichten die elke dag beantwoord moeten worden, rapporten en begrotingen die gemaakt moeten worden, stapels documenten die ondertekend moeten worden, eindeloze uren achter de computer en nachten en dagen in de trein. Ik schrijf dit in de trein die me brengt me naar het oosten van Oekraïne, naar de grens met Rusland, waar onophoudelijke bombardementen de burgerbevolking teisteren en waar Medair al twee jaar levensreddende steun biedt. Ons team in het oosten brengt de nacht door in de kelder van een huis en de kantoordagen in een ondergronds kantoor om onszelf te beschermen tegen de bombardementen. Of we zijn op weg om het programma uit te voeren zodra de veiligheid dat toelaat.

Ik kom 's avonds uitgeput aan en ga met het team eten, zolang een luchtalarm het eten niet onderbreekt. Eén keer moesten we de kip naar de kelder brengen en het diner afmaken in een vochtige en stoffige kelder. Een andere keer moesten we matrassen naar beneden "smokkelen" om op de vloer in de vergaderzaal van het hotel te slapen, omdat dat de enige beschikbare ondergrondse ruimte was om aan mogelijke explosies te ontkomen. Wat een buitengewoon en moedig team!

Elke ochtend komen we allemaal samen, lezen we de Bijbel en bidden we samen om een nieuwe dag te beginnen. We weten nooit wat ons te wachten staat. Het enige waar we zeker van zijn, is dat we veel uitdagingen zullen krijgen. Maar met hard werken, doorzettingsvermogen, teamgeest en Gods genade zullen we in staat zijn om te overwinnen, in het belang van degenen die lijden en aan wie we een stukje hoop kunnen brengen door hen te laten begrijpen dat ze er niet alleen voor staan."

‍

Toewijding, geloof en een niet aflatende inzet om mensen in nood te helpen. Daarmee laat hij zien hoe zijn werk in de humanitaire sector een enorm verschil maakt. Inspirerende hoop en veerkracht te midden van de meest uitdagende omstandigheden.

‍