Tegen alle verwachtingen in

"We moeten heel zuinig zijn met onze voorraden en het weinige eten dat we nog hebben. Elke dag moeten we zien te overleven. Haast tegen beter weten in," zegt Houra.

Veel vluchtelingen uit Syrië zijn terecht gekomen in  de Bekaa Vallei in Libanon. Ze zijn hun huis en hun land ontvluchth, op zoek naar een veilige plek. Inmiddels duurt het geweld in Syrië al dertien jaar. Nog steeds is het leven van de mensen in Libanon extreem zwaar. Mensen in Libanon hebben dringend eerste levensbehoeften nodig. Ze kunnen zich geen voedsel, huur, elektriciteit en medicijnen veroorloven. De situatie in Libanon wordt alleen maar iedere dag erger. Voor de eigen bevolking, en zeker ook voor de vele vluchtelingen.

Maak kennis met Houra, een Syrische vrouw van 52 jaar. Ze woont in de Bekaa Vallei. Houra is een sterke en dappere moeder. Ik ontmoette haar tijdens een bezoek dat we met ons Medair team brachten aan de gezinnen in de kampen. We waren daar om vast te stellen welke (extra) hulp er nodig is voor de vluchtelingen uit Syrië.  

‍

Meer dan 70 procent van de Syrische vluchtelingen leeft in armoede. Ze hebben nauwelijks de beschikking over voldoende eten en drinken en andere basisbehoeften, de meeste kinderen gaan niet naar school en er is maar heel weinig werk. Het ziet er bovendien nog lang niet naar uit dat ze weer terug naar huis kunnen.  

Houra probeert moed te houden. Ze is vastberaden om er het beste van te maken en om haar kinderen te beschermen. Houra vertelde aan het Medair team over haar omstandigheden. Het liefts zou ze naar Syrië terug gaan, maar ze weet dat de vlucht uit Syrië, weg van het geweld, de juiste keuze was voor de veiligheid van haar kinderen. Ze realiseerde zich echter al snel dat het leven in Libanon ook verre van gemakkelijk was. Ze waren ongeveer een jaar in Libanon toen Houra's man geopereerd moest worden. Hij kan nu helaas niet meer werken. Houra's gezin is nu afhankelijk van haar oudste dochter, Wafa, om een inkomen te verdienen voor het hele gezin, dat zeven kinderen telt. Wafa verdient een klein beetje door als dagloner in de landbouw  te werken. Maar het is elke dag onzeker of er werk voor haar is. Voor een gezin met zeven kinderen is dat bij lange na niet genoeg. Soms eten ze allemaal maar een heel klein beetje op een dag en ze bidden voor alle hulp die ze kunnen krijgen.  

‍

Op dit moment hebben Houra en haar gezin het moeilijk, net als veel van de andere 1,5 miljoen vluchtelingen in Libanon. Het is lastig om aan voldoende eten en andere basisdingen te komen. Gelukkig is er wel wat hulp van internationale hulporganisaties, maar Houra redt het daar niet mee. Elke dag moet zij zorgen voor eten voor haar gezin en dat lukt niet altijd. En dat geldt ook voor de andere dingen die zij nodig heeft. De situatie in Libanon gaat intussen alleen maar achteruit.

Met haar dochters die naast haar spelen legt Houra uit: "We zijn gedwongen om heel zuinig om te gaan met wat we nog aan voorraad en geld hebben. We proberen van dag tot dag te overleven. Dat maakt het leven zwaar, het is een voortdurende strijd. Het erge is dat de prijzen steeds maar verder stijgen. We hebben al schulden en die groeien alleen maar. Ik koop soms eten op afbetaling.  We eten nu maar minder maaltijden per dag om de kosten voor eten te drukken. En als ik voor ons gezin kook, maak ik alle porties kleiner, zodat iedereen iets te eten heeft.  Als moeder breekt het mijn hart dat we zo moeten leven. Mijn man en ik zijn niet jong meer. Ik heb een hartkwaal en hij kan niet werken door de operatie van vorig jaar. We hebben allebei medicijnen nodig die we niet kunnen betalen. Het is zo moeilijk geworden. We moeten kiezen welke medicijnen we wel en welke we maar niet kopen. Maar eigenlijk zijn ze meestal sowieso te duur voor ons. De dagelijkse strijd wordt steeds moeilijker. Het is heel naar dat we niet goed genoeg voor ons gezin kunnen zorgen. De meeste dagen voelt het alsof de muren op ons afkomen. De situatie blijft maar verslechteren en ik ben bang voor wat er nog komen gaat. Wat als ik op het punt kom dat ik mijn gezin niet meer kan voeden? Wat gebeurt er dan? “

“In het verleden konden we rekenen op de mensen om ons heen. Als iemand het moeilijk heeft, dan schieten buren, familie en vrienden te hulp. Zo deden we dat. Maar nu is de situatie voor iedereen om ons heen heel zwaar.  De meeste gezinnen zoals het onze hebben moeite om het hoofd boven water te houden en het voelt alsof we allemaal langzaam aan het verdrinken zijn."  

Het verdriet en de zorgen van Houra zijn voelbaar en zichtbaar. Het hele gezin is afhankelijk van haar en haar oudste dochter Wafa. De benarde situatie van Syrische vluchtelingen in Libanon is een harde realiteit.

‍

‍

‍

Het werk van Medair in de Bekaa-vallei in Libanon is mogelijk door bijdragen van de UNHCR en van vele particuliere donateurs.

Voor dit verhaal is gebruik gemaakt van bronnen verzameld door Medair-medewerkers. De opvattingen in dit document komen uitsluitend overeen met die van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële mening van enige andere organisatie.  

‍